Voor Mensink Bouwbedrijf interview ik onder de noemer ‘Mensen van Mensink’ zo nu en dan medewerkers. Voor de vijftiende aflevering sprak ik met Eerhard en zijn zoon Christian. — De mensen van Mensink: wie zijn ze, waar zijn ze goed in en waarom doen ze wat ze doen? Vandaag Eerhard (56) en Christian (31), vader en zoon en Mensinks… Continue reading →

We fietsten weer eens een eindje in het rond en stonden nu te wachten bij het stoplicht. Vanaf zijn troon voorop de fiets keek mijn zoon (1) nieuwsgierig om zich heen. Hij trok haar aandacht. De vrouw op de stoep trok aan de riem, het hondje hield in. ‘Ach gossie,’ zei ze toen. De groenvoorspeller… Continue reading →

‘Heb je iets kunnen vinden?’ vroeg de verkoper, terwijl ik twee kartonboekjes op de toonbank legde. In plaats van zijn vraag te beantwoorden begon ik ongevraagd aan een relaas over wat me zojuist was overkomen. Hoewel, mij was niets overkomen, ik had alleen iets gezien. – ‘Ik zag net een winkeldief aan het werk, bij… Continue reading →

De deuren van het hotel staan wagenwijd open. Warme lucht krijgt de kans te ontsnappen. ‘We zijn eigenlijk nog niet open,’ zegt de medewerker vanachter de bar, ‘maar als je koffie wilt kan dat.’ Het is zondagochtend half acht. De straten zijn stil, Deventer slaapt. Nog maar achtenhalf uur geleden stroomde de Adelaarshorst leeg. ‘Laat… Continue reading →

Voor het UAF ging ik voor de tweede keer in gesprek met Oleksandr, geboren in Oekraïne, nu student aan de Hogeschool Leiden. Vlak nadat de oorlog uitbrak vertelde hij al over zijn droom: opgeleid worden. Hoe gaat het met hem? En lukt het hem om te studeren ondanks de situatie in Oekraïne? Op dag 248 van… Continue reading →

‘Kan ik dit eh,’ ze wees ongemakkelijk naar haar hoofddoek, ‘afdoen?’ We stonden al een tijdje middenin de woonkamer, overweldigd door het warme ontvangst. Een grote teakhouten eettafel was fraai gedekt en stond vol met onaangeroerd eten. Zes vrouwen – vier van ongeveer onze leeftijd en hun moeders – keken met grote ogen naar de… Continue reading →

Op haar negentiende zwierf Carmen over straat. Maandenlang zocht ze tevergeefs naar hulp, tot ze bij de crisisopvang in Deventer terecht kon. Zes jaar later vertelt ze haar verhaal. ‘Ik hoop dat mensen nieuwsgieriger naar elkaar worden.’ Tekst: Job HulsmanFoto’s: Isabelle Renate la Poutré Op verzoek van Carmen hebben we haar achternaam weggelaten. Daarnaast staat… Continue reading →

Verschenen in Hard Gras nr. 142Foto’s: Isabelle Renate la Poutré — Ik pak mijn roodgele sjaal van de kapstok, trek mijn jas aan en stap naar buiten. Het is donker. In de verte weerkaatst het licht van de stadionlampen tegen de nevelige avondlucht. Ik loop. 1300 meter is de afstand van mijn huis in Deventer… Continue reading →

De verhalen die ik in opdracht schrijf belanden overal in nergens: in magazines, op websites en social media, in nieuwsbrieven… Bij wijze van terugblik op het afgelopen jaar een (verre van compleet) overzicht: Voor het UAF schreef ik in 2021 uiteenlopende verhalen, dikwijls op basis van interviews met gevluchte studenten en werkenden. Zo maakte ik… Continue reading →