In 2015 werkte ik voor Het PR Bureau. Vier dagen per week. Woensdag was mijn ‘papa-dag’. Dan deed ik freelanceklusjes en werkte ik samen met Jordie aan artikelen voor Polshoogte Magazine. Sinds 1 januari is iedere dag ‘papa-dag’.

Begin oktober vertelde ik aan Marnix Geus, mijn ex-baas, dat ik ging stoppen. Ik was op dat moment negen maanden werkzaam bij Het PR Bureau. Zijn reactie in een notendop: ‘Mooi man, gefeliciteerd. Ik ben blij voor je en denk dat het bij je past.’ Hij wenkte de ober, bestelde twee bier en een schaal bitterballen. In het half uur erna dacht hij mee over mijn toekomst.

In december, mijn laatste maand bij Het PR Bureau, koppelde Marnix me aan een paar van zijn goede contacten. Aan Rutger Prent van het ondernemersprogramma GoFastForward, bijvoorbeeld. In een mail schreef Marnix:

Job! Ken je Rutger Prent al van GoFastforward? Heb lopen opscheppen over you en now he’s dying to meet you. Wellicht kunnen Hulsman BV en Prent BV iets voor elkaar betekenen. Ik zie een match. Onderzoek t maar even samen:)
Tjuss,
M

Een week later zat ik met Rutger aan het bockbier bij café de Jaren in de Nieuwe Doelenstraat. Inmiddels ondersteun ik Rutger en GoFastForward met de in- en externe communicatie van zijn programma.

En hij linkte me aan Rocco Mooij van Communicatie Magazine. De mail van Marnix aan ons beiden:

Tja, je bent een connecting agency of niet… dus: moeten jullie twee niet eens een bakkie doen om over eventuele samenwerking in 2016 te praten? Job heeft ons namelijk als werkgever ontslagen omdat hij zijn buik vol heeft van mijn gelikte kernboodschappen. He’s dying for a serious job: journalistiek. Maar dan wel als zelfstandige natuurlijk, want pas op, het is een uitgekookte ondernemertje deze ontzettende millennial. Desondanks heeft hij soms nog wat schroom om zijn brede en diepgaande scala aan vaardigheden en (eigen)aardigheden onder de aandacht te brengen. Laat ikzelf nu niet gehinderd worden door deze vorm van bescheidenheid dus daarom dit bericht. Rocco, je mag Job alleen niet fulltime gaan claimen want anders richt ik mijn eigen mensenhandel ten gronde.

Wees goed voor elkaar,

Marnix

Diezelfde week hing ik met Rocco aan de telefoon en gaf hij me de kans om artikelen te gaan schrijven voor Communicatie Magazine. Die connecties gaven me een vliegende start, begin dit jaar.

Inmiddels werk ik ook als freelance bedrijfsjournalist voor Het PR Bureau en huurt het bureau me af en toe in als copywriter voor een klant van ze. Bijzonder, toch? Het levende bewijs van mooie mensenhandel. Wat dat is, ga ik nu uitleggen…

Het PR Bureau bleek om meerdere redenen een soort springplank naar mijn huidige bestaan. Ik kwam erachter wat ik kan, wat ik leuk vind en wie ik ben. Mede ingegeven door de kernwaarden van het bureau: vrijheid, vertrouwen en verantwoordelijkheid. Ik leerde mezelf snel kennen. Heb je een goed idee? Ga het maar doen. Wil je het anders aanpakken? Ook prima. Functieprofielen bestaan er niet. Hoe kunnen we jouw talent en kwaliteit inzetten voor ons bureau? Die vraag staat centraal. Bij Het PR Bureau staan de mensen op 1. Dat vind ik inmiddels normaal, maar als ik met vrienden en familie praat, dan besef ik me dat Het PR Bureau geen maatstaaf is.

‘Vrijheid, vertrouwen en verantwoordelijkheid’ en ‘de mensen op één’, het zijn leuke woorden op papier, maar uiteindelijk gaat het om de praktijk. Ik heb het altijd lastig gevonden om die dynamiek en werksfeer bij Het PR Bureau te vangen in woorden. Ook toen ik er nog werkte lukte het me niet om het uit te leggen aan vrienden en familie. Gelukkig was Marnix op dat moment al bezig met het boek ‘MensenHandel’ (Ondertitel: ‘De bevrijding van de loonslaven’).

IMG_2256Ik citeer uit het manifest van het boek:

MensenHandel is een pleidooi voor het soort mensenhandel waaraan ondernemers zich absoluut wél schuldig moeten maken. Het soort mensenhandel dat persoonlijke groei stimuleert en (zelf)vertrouwen in individuen en teams kweekt, waardoor organisaties gaan groeien en bloeien. Het soort mensenhandel dat een bedrijf succesvol maakt. Het soort mensenhandel dat mensen op de eerste plaats zet en handel op de tweede. Arbeiders aller landen, verenigt u in mooie mensenhandel.

Ik heb meer dan een jaar mogen ervaren hoe dit er in de praktijk uitziet. Tastbare voorbeelden: een gaaf kantoor op een mooie plek, ruimte voor goede ideeën, jouw mening die er toe doet, goede koffie in fatsoenlijke glazen, regelmatig borrels en andere leuke activiteiten (SAIL Amsterdam), een goed verzorgde lunch, de vrijheid om te werken wanneer je wilt, and so fort. Minder tastbaar: zie eerste helft van dit blog.

Mijn tijd bij Het PR Bureau, en in het bijzonder de ideeën van Marnix over werkgever werknemer relaties, hebben me geïnspireerd en voor een gedeelte gevormd. Ik heb van dichtbij gezien hoe het óók kan. Het voelt als een voorrecht. Dat is fijn, maar tegelijkertijd gek. Bazen, systeemplafons, slootwater uit plastic bekers, hoogmoedig gedrag van werkgevers, verbondjes en interne politiek, ik heb het nooit meegemaakt, maar het schijnt ‘erbij te horen’. Komt het je bekend voor? Lees MensenHandel en laat MensenHandel ook aan je baas lezen.

Ben je werkgever? Lees dan tot slot nog even dit fragment uit het voorwoord van Henk Jan Beltman, chief chocolate officer bij Tony’s Chocolonely:

Laten we de film eens flink vooruit spoelen. Je zit in de herfst van je leven, in het bejaardencentrum. Wiegend in een schommelstoel met een prentenboek en een pijpje in je hand overpeins je je werkende leven. Je kijkt
vanonder je grijze lokken om je heen, intens tevreden. Niet vanwege het saldo op je bankrekening, want meenemen kun je het niet. Nee, die tevreden glimlach heb je omdat je trots bent. Trots op wat je hebt neergezet,
op hoe relevant je werk is geweest en met welke mooie mensen je hebt mogen samenwerken. Op hoe je samen met anderen de wereld een tikkie mooier hebt gemaakt. Die glimlach in die schommelstoel, dat zou in het werkende leven ieders drijfveer moeten zijn. En die bereik je niet door alleen met je hoofd beslissingen te nemen of steeds binnen bochtjes te rijden.

Hoe zit jij straks in die schommelstoel?

 

10 Comments Een bazenboek

    1. Job

      Ja, dit is natuurlijk allemaal doorgestoken kaart. Ik tikte dit stukje vlak na een etentje met Marnix bij het Okura. Geven en nemen hè ;). Thanx voor je reactie, Thijs!

      Reply
    1. Job

      Hey Menno. Ja, sinds 1 januari. Maar ik ben er nog regelmatig hoor ;). Af en toe teken ik nog wat verhalen op. Als er weer een boek wordt gepresenteerd, bijvoorbeeld. Ha!

      Reply
    1. Job

      Hey ouwe sloeber. Je mag mijn exemplaar lenen. Of je moet Marnix (marnix@hpbcompanies.com) even een aardig mailtje sturen. Misschien dat je nog wat korting los kan peuteren.

      Reply

Leave A Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *