Ik heb het niet zo op leren schoenen met gladde zool. Ik vind dat soort wel stijlvol, maar ze zitten me niet. Toen ik afstudeerde in de zomer van 2014 mocht ik een paar van die nette stappers uitzoeken van mijn ouders. Ik koos een afgeprijsd bruin paar. Waarschijnlijk omdat ik toen al wist dat ik ze nauwelijks ging dragen. Ik wilde mijn ouders niet onnodig op kosten jagen. Die inschatting bleek aardig te kloppen – de schoenen zijn nog als nieuw.

Twee weken geleden kreeg Eline haar masterbul. De uitreiking was in Groningen, in het academiegebouw. Een chique aangelegenheid. Ik twijfelde enige tijd over mijn outfit. In de eindfase van het dilemma ging het tussen mijn grijze All Stars en die bewuste nette leren schoenen met gladde zool. Het werden de All Stars. Mijn outfit werd gecomplementeerd met een lichte spijkerbroek en een afgedragen lichte blouse. Het stond paasbest bij elkaar. Lekker zomers.

De opa van Eline droeg zoals altijd sandalen met geitenwollen sokken. Over zijn blouse een lichtblauw donsvest met groene rits. De beste man begrijpt hoe het werkt. Comfort boven alles. Ik was opgewekt op die dag. De zon scheen. Maar bovenal had ik een heerlijk outfit aan. Wat houdt je dan nog tegen?

Niet lang geleden toog ik naar Den Haag voor een kennismakingsgesprek met Amace, een bedrijf dat financiële en fiscale diensten levert. Weer dat dekselse outfit. Ik heb mijn enige nette blouse een paar seconden overwogen. Maar voor die blouse geldt hetzelfde als voor mijn nette schoenen: ik voel me er niet lekker in. De nattigheid onder mijn oksels ontstaat al voordat ik dat ding überhaupt aantrek. Ik koos voor mijn zwarte Nike-sneakers, de lichte spijkerbroek en een geruite casual blouse met regular fit.

Wat was het ergste dat me kon gebeuren? Er schoten twee scenario’s door mijn hoofd. In het eerste scenario kreeg ik al tijdens het gesprek vragen over mijn outfit. Waarom ik niet wat netters had aangetrokken? Hoe ik het in me hoofd had gehaald om op Nikes en in een blokjesblouse naar een statig kantoor in Den Haag te komen? Als dat scenario zich voltrok, dan was de reis naar Den Haag voor niets geweest. Maar vermoedelijk was het ook nooit wat geworden tussen Amace en mij.

Het tweede scenario werd werkelijkheid. Arlo en Brian, de bazen van Amace, droegen beide sneakers en een trui. Na een kwartier hadden we het over Den Haag Noord (Amsterdam), de drie kruizen van Den Haag Noord (drie keer niets, volgens Brian) en taferelen in de skybox bij ADO. Iedereen op zijn gemak. “We houden contact, gozer,” zei Arlo na twee uur lullen. In de tram terug naar Den Haag Centraal dacht ik weer over die kleding na. Wat kan er in vredes naam misgaan als je gewoon wat lekkers aantrekt?

Leave A Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *