In mei ga ik met Eline naar Iran. De tickets zijn al binnen. Een reisgids over het land kreeg ik afgelopen juni van mijn ouders voor mijn verjaardag. Ik had al eens laten vallen dat Iran me interessant lijkt, vandaar. Van de mensen die wij kennen die in Iran zijn geweest hebben we tips gekregen. Of die krijgen we nog. Alleen een nieuw paspoort staat onze reis nog in de weg.

Mensen reageren verschillend als ik vertel dat we naar Iran gaan. Uiteraard is er een groep die heel enthousiast reageert. (“Wat gáááfff, daar zou ik ook nog wel heen willen.”) Anderen vinden het leuk voor ons, maar voelen zelf niet de drang om naar Iran te reizen. (“Wat leuk, maar ik weet niet of ik daar zelf zo snel heen zou gaan.”) En er is een groep die zich er niets bij voor kan stellen. (“Iran, daar ga je toch niet voor je lol heen?”)

Afgelopen week overleed VPRO hoofdredacteur Karen de Bok. Dat heb je vast meegekregen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik haar naam niet kende. Maar ik ben wel fan van haar werk, zo weet ik nu. Na de berichtgeving over haar overlijden kwam ik te weten dat Karen de Bok het brein is achter de buitenland series van de VPRO, zoals Langs de Overs van de Yangtze, Onze Man in Teheran en Dwars Door Afrika. Allemaal prachtige series die ik vol bewondering heb bekeken.

In De Wereld Draait Door werd Karen de Bok gisteravond herdacht. Aan tafel een aantal documentairemakers van die VPRO-series: Ruben Terlou, Jelle Brandt Corstius, Bram Vermeulen en Thomas Erdbrink. Samen bespraken ze de legacy van Karen de Bok aan de hand van verschillende fragmenten. Bram Vermeulen noemt haar een moederfiguur. Voor Ruben Terlou was zij de reden dat hij televisie is gaan maken. Volgens Thomas Erdbrink is zij de beste hoofdredacteur die hij heeft gehad.

Maar de mooiste woorden kwamen van Jelle Brandt Corstius. Hij zei het volgende:

“Ik denk dat Karen de wereld ook gewoon een beetje dichterbij heeft gebracht. Want zoveel buitenland programma’s zijn er niet meer op de NPO, helaas. Volgens mij gaat alles erom dat je minder angst hebt als je begrijpt dat het geen abstracties zijn. Dat er individuen wonen in Rusland, in China, in Iran, in Zuid-Afrika. Het zijn mensen, en het is zo belangrijk om dat bij kijkers duidelijk te maken. Zodra je een abstract idee krijgt van een land of een geloof, dan krijg je dit soort waanzinnige situaties.”

Voor de duidelijkheid: met de ‘waanzinnige situaties’ doelt Jelle Brandt Corstius op het daarvoor aan tafel besproken inreisverbod van Trump en de commotie die daar rond omheen is ontstaan.

Hij zegt het prachtig. Karen de Bok heeft de wereld dichterbij gebracht en ons daarmee allemaal geholpen. Want uiteindelijk heeft iedereen angst voor het onbekende. Mede dankzij Onze Man In Teheran weet ik dat er in Iran mensen wonen zoals jij en ik. Ik kan niet wachten tot het mei is. Want geloof het of niet: wij gaan echt voor onze lol naar Iran.

Leave A Comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *